XLVI

Czując się jak we śnie, powoli odwróciłam głowę w stronę stojących niedaleko Aniołów Ciemności.

– Herbert? – Chłopak z trudem skupił swoją uwagę na mojej twarzy. – Co mi się stało? – zapytałam z nutą histerii w głosie. Zauważyłam, że Rafael uśmiechnął się krzywo.

– Ten Trzeci, zapomniany na wieki. Teraz już wiem, o co chodziło.

– O co? – zapytałam, marszcząc brwi, nie będąc w stanie myśleć.

– Chodziło o Upadłych. – Widząc moją skonsternowaną minę dodał: – Była taka opowieść, mówiąca o aniołach, które nie zaliczały się do Światła i nie należały do Ciemności. Mówiły o tym ich skrzydła, które nie były białe ani czarne, a koloru miodu. Zajmowali się zachowaniem równowagi pomiędzy Aniołami Ciemności i Światła. Ale tak jak mówiłem, to tylko bajka, taka, jaką się opowiada niedawno stworzonym.

– I co, teraz jestem Upadłym?! – krzyknęłam, spoglądając na brązowe skrzydła, wyrastające z moich pleców. – Jak można to odwrócić? – zwróciłam się w stronę zafascynowanego Herberta, który dopiero po chwili potrząsnął głową i zapytał, czy coś mówiłam. Wściekła, powtórzyłam pytanie.

– Nie sądzę. Moim zdaniem to, co przeżyłaś po ugryzieniu Anioła Światła, było przemianą. – Chłopak odchrząknął cicho i spojrzał na mnie z nadzieją. – Gin… Czy mógłbym cię poprosić o próbkę twojej krwi? Proszę? – Jego cienkie usta rozszerzyły się w uśmiechu, ukazującym zęby. Po raz pierwszy widziałam go uśmiechniętego, pomyślałam zdziwiona. Po chwili stwierdziłam, że zdecydowanie bardziej mi się podobał z ponurym wyrazem twarzy.

– Nie teraz, Herbercie. – Zielone oczy Rafaela zaświeciły się dziwnie. – Ona nawet nie wie, kim jest, a ty już chcesz poddać ją swoim badaniom – powiedział, a w jego głosie można było usłyszeć rozbawienie.

– Masz rację, Panie. – Chłopak westchnął ciężko. – Najwyraźniej będę musiał jeszcze trochę poczekać… – Spojrzał na mnie z nadzieją.

– Możesz odejść. Noc nam ucieka, a Gin ma jeszcze dużo do zrobienia – przerwał na chwilę, po czym mruknął: – bardzo dużo…

– Nie podoba mi się – powiedziałam, krzyżując ramiona.

– Co ci się nie podoba? – zapytał rozbawiony.

– To. – Wskazałam na swoje skrzydła. Wiedziałam, że zachowywałam się jak rozwydrzone dziecko, ale nie potrafiłam nic na to poradzić. Nigdy nie lubiłam brązowego, a teraz wychodzi na to, że będę musiała się przyzwyczaić do tego koloru, innego wyjścia nie miałam. Rafael spojrzał na mnie kpiąco.

– Pasują do ciebie – rzekł, a ja prychnęłam, zaciskając pięści. – Spróbuj wystartować.

– Co? – zapytałam, nie bardzo rozumiejąc, co usłyszałam.

– Nie będziemy tu stali przez resztę nocy, rozmawiając o tym, że nie lubisz swoich skrzydeł. One nie są po to, żeby miały się podobać, a żeby latać. Czy kolor piór ma jakieś znaczenie?

– Nie, ale…

– Czy inna barwa sprawi, że będzie ci się trudniej poruszało?

– Nie…

– Ale jak zaraz nie zaczniesz ćwiczyć, na pewno tak będzie. No, dawaj! Do góry, już! – krzyknął, a ja niechętnie posłuchałam. Wiedziałam, czym mi groziło niesłuchanie Rafaela podczas ćwiczeń. Z samego rana, gdy wzeszło słońce, zielonooki anioł dał mi trochę odpocząć ze względu na to, że światło raziło mnie w oczy, przez co nie mogłam się skupić. Zostałam zaprowadzona z powrotem do pokoju, w którym trzymałam swoje rzeczy. Zdążyłam jeszcze wziąć szybki prysznic, zanim rzuciłam się na posłane łóżko i zasnęłam.

Kolejne trzy dni spędziłam na trenowaniu lotów z Rafaelem, walce z Sabidimem, który pokazał mi, jak posługiwać się ostrzami i na przekomarzaniu się z Marcusem. Podczas treningów widziałam, jak inne anioły, z pierzastymi kończynami koloru białego i czarnego, lądowały kilka kilometrów z dala od polany. Kiedy ktoś znajdował się niedaleko, musiałam chować skrzydła, co oznaczało, że miałam krótką przerwę. Nikt poza Herbertem, Sabidimem, Rafaelem, Marcusem oraz Danielem nie wiedział o tym, co się ze mną stało. Z jednej strony cieszyłam się, ponieważ nie chciałam, żeby inni nagle uznali mnie za dziwadło, którym zresztą byłam, ale z drugiej strony wolałabym się więcej ukrywać. Nie miałam zamiaru marnować życia na tchórzowskie ucieczki, kiedy coś mi się nie spodoba. Czułam silną potrzebę przyjęcia części z tego ciężaru na swoje ramiona, ponieważ gdyby nie ja, nie byłoby takiej sytuacji. Co się stało, to się nie odstanie – nieważne, jak bardzo bym tego chciała.

– Dobry wieczór, Gin. Gotowa na trening? – Usłyszałam głos Rafaela, który wszedł do mojego pokoju, podczas kiedy ja kończyłam zaplatać włosy.

– Tak – odparłam, wychodząc z pomieszczenia. Pierwszym, co mi się rzuciło w oczy to, że tęczówki chłopaka wydawały się świecić od środka. – Wszystko w porządku? – zapytałam marszcząc brwi.

– Tak.

Czekałam, aż powie więcej, ale po chwili zrozumiałam, że zielonooki nie zamierzał mówić nic więcej. Wzruszyłam ramionami i ruszyłam korytarzem, którym zawsze szliśmy, aby wyjść na zewnątrz. Chwilę później zrozumiałam, że Rafael nie podąża za mną.

– Rafaelu?

– Dzisiaj idziemy gdzieś indziej – oznajmił, po czym odwrócił się i zaczął iść. Zła, że kazał mi za nim biec, a za razem dziwnie ciekawa, szłam cicho obok chłopaka. Po kilku minutach weszliśmy do ogromnej sali gimnastycznej wypełnionej aniołami. Większość z nich miała białe koszulki, które zapewne oznaczały, że dana osoba jest Aniołem Światła, a reszta nosiła się w ciemnych kolory. Nie byłam jednak całkowicie pewna, czy te kontrastujące ze sobą barwy cokolwiek znaczą, gdyż skrzydła zebranych pozostawały schowane. Rozejrzałam się wokoło, kierując spojrzenie na twarze aniołów. Przeważająca część nic mi nie mówiła, ale kilka z nich wyglądały znajomo.

– Gin.

Odwróciłam się w stronę, z której ktoś wymówił moje imię.

– Cześć, Sabidim. – Uśmiechnęłam się szeroko do chłopaka, który ubrany był w skórzaną kamizelkę i spodnie w kolorze bordowym. Kąciki ust Szkarłatnego uniosły się do góry, a następnie opadły, kiedy zwrócił się do Rafaela. – Wszystko gotowe?

– Tak.

– A gdzie jest Daniel? – zapytał, rozglądając się na wszystkie strony.

– Zaraz przyjdzie.

– O co chodzi? – Zmarszczyłam brwi przyglądając się to Rafaelowi, to Sabidimowi.

– Dowiesz się później. – Szkarłatny mrugnął do mnie. – Jak na razie musimy… – Nagle drzwi do sali otwarły się, ukazując Daniela, który podszedł do nas z łatwością, gdyż anioły schodziły mu z drogi. Większość z nich wpatrywała się w chłopaka z ciekawością.

– Przedstawienie czas zacząć – mruknął Sabidim.

– Zebraliśmy się tu, ponieważ jeden z nas zaszedł za daleko – zaczął Rafael, podnosząc lekko swój głos, aby zyskać uwagę innych. – Romano, który nazywa siebie Władcą Ciemności, już wiele razy złamał nasze prawa, jakie wymyślili nasi skrzydlaci przodkowie, aby utrzymać porządek na świecie pomiędzy aniołami oraz ludźmi. Nigdy jednak nie starał się burzyć równowagi pomiędzy ciemnością a światłem, aż do teraz. Ostatnio zaczął używać szantażu na ludziach, których zmieniał bez ich zgody, nie zapoznając ich z naszymi zasadami. – Kilka aniołów mruknęło, kiwając głowami w geście zgody. – Ale to nie wszystko. Kilka dni temu zaaranżował atak na jednego z nas. Wykorzystał to, że niedawno przemieniony nie znał naszych praw, każąc mu zaatakować Daniela, poprzez wysuszenie. – Twarze kilku osób gwałtownie zbledły. – Wiecie, co to znaczy dla gryzącego, prawda? Na szczęście, jakimś cudem udało nam się ją uratować. Z ledwością. Gin, czy możesz wysunąć swoje skrzydła? – zapytał chłopak, sprawiając, że wszystkie pary oczu spoczęły na mnie. Zdziwiona, skinęłam głową, po czym zrobiłam, co mi kazał. Mogłam usłyszeć, jak część zgromadzonych wciąga głęboko powietrze. – To ona została zmuszona do napadu na Daniela. Nie zrobiłaby tego, gdyby Romano nie wygłodził ją prawie na śmierć, po czym kazał polować. Nie muszę chyba mówić, że wcześniej jego słudzy zabili wszystkie zwierzęta, które mogły ugasić jej pragnienie? Oto, co dostała za to, że nie zabiła Daniela. Jak mówi przepowiednia: „Z Ciemności przybędzie, z Jasnością się połączy, Ten Trzeci, zapomniany na wieki”. Ona jest trzecim Stróżem, uważanym za zwykły mit. Ona jest Upadłym – dokończył, bacznie mnie obserwując. Czułam, że grupa zebranych również wlepiała we mnie swój wzrok.

Z góry przepraszam za opóźnienie.

Wina zaległości w szkole i budzeniem się o wiele za wcześnie.

Nie, że narzekam, ale opuszczanie łóżka o 4 nad ranem nie należy do moich ulubionych czynności. :)

Na szczęście nie muszę już wstawać o tej porze, mam dość wyglądania i zachowywania się jak żywy trup. -,-''

I jak się podobał rozdział? :D

Część z Was już zdążyła się zorientować, kim jest Gin.
Znowu jesteśmy na 6 miejscu, ale idziemy w górę! ;D
Następny rozdział powinien się pojawić za dwa tygodnie. ;)

Hej, co myślicie o tym rysunku? 
Narysowałam go specjalnie dla Lady Call, przedstawia moje wyobrażenie głównej bohaterki jej opowiadania. ;)