3 listopada 2013

XXXVIII











Niczym marionetka pociągana za sznurki umocowane do każdej kończyny, powlekłam się do czarnej terenówki, po czym wsiadłam na miejsce pasażera, a białowłosy Anioł Ciemności usiadł na miejscu kierowcy i ruszył w drogę. Wokół panowała napięta cisza, jednak nikt z nas nie zamierzał jej przerwać; z resztą, o czym miałam rozmawiać z łowcą, wiozącym mnie do niezrównoważonego osła, który bawi się ludzkim życiem, niczym zabawkami? Moim się zabawił, Grega także. Z małą Cynthią już niestety skończył. Zaczęłam się zastanawiać, ile dotąd ludzi zginęło. Zapewne dużo. I to bardzo. Westchnęłam, po czym usiadłam wygodniej na siedzeniu i odchyliłam głowę w tył zamykając oczy. Nie było sensu teraz uciekać, skoro nie miałam gdzie się podziać, a nawet jeśli, to i tak szybko by mnie wytropiono. Na własnej skórze dowiedziałam się, jak to jest być drapieżnikiem. Biorąc pod uwagę to, że muszę pić krew, mam wyczulony słuch, węch i wzrok, jestem szybsza i silniejsza i muszę zabijać pożywienie, inaczej wdepnę w niezłe bagno- czułam się jak typowy wampir z opowieści fantastycznych. Brakuje jeszcze czarnej peleryny i mogłabym iść i straszyć świat. Przejechałam językiem po tępych, ludzkich zębach, jednak nie miałam kłów. Szkoda, z kłami mój los wampiro-anioła z czarnymi skrzydłami wyglądałby o wiele lepiej.
- Uśmiechasz się- Usłyszałam głos Atraza, który wyrwał mnie z marzeń. Prychnęłam cicho.
- Myślałam trochę- Odpowiedziałam nieco tajemniczo, ponieważ nie miałam zamiaru się zwierzać. Łowca wzruszył jedynie ramionami, po czym podjął dalszą rozmowę.
- Wiesz, że nie możesz uciec- Bardziej stwierdził, niż zapytał, a jego ton był tak samo ciepły, jak jezioro w środku zimy- czyli wcale. Tym razem to była moja kolej na wzruszenie ramionami.
- Z tego, co wiem ty masz mnie tylko dostarczyć Romanowi.
- Masz rację, jednak nie mam zamiaru ciągle za tobą ganiać Gen.. Gin- przeszło mi przez myśl, że on, jako jedyny nie miał większych problemów z wymówieniem mojego przezwiska, zamiast imienia.
- Nie musisz.
- Tak myślisz? Ja mam wątpliwości. A chcesz wiedzieć, dlaczego? Ponieważ Romano szukał ciebie od dwóch miesięcy i nie potrafił wpaść na nawet najmniejszy twój ślad. Ja ciebie znalazłem. To chyba jasne, że jeżeli uciekniesz, zwrócą się prosto do mnie, nawet, jeśli będziesz niedaleko. Dla mnie szukanie ciebie będzie tylko stratą cennego czasu. Dlatego nie uciekaj, jeśli możesz, dopóki nie spłacisz swojego długu wobec Romana.
- Nie będę spłacała żadnych długów, skoro ich nie mam!- Powiedziałam wściekła- O nic go nie prosiłam, żeby teraz musieć spłacać długi.
- A przemiana?
- Masz na myśli ściągnięcie mnie gdzieś i wymuszenie przemiany?- Prychnęłam- Nie sądzę. Jeszcze później był tak bezczelny, iż stwierdził, że powinnam być wdzięczna ponieważ dzięki niemu się nie zestarzeję i mam skrzydła. Owszem, skrzydła nie są aż takie złe, jednak czy miałam wybór? Otóż nie, nie miałam. Dlatego właśnie nie jestem mu nic winna. I nie zamierzam być- Dodałam po chwili. Atraz w dalszym ciągu prowadził; właśnie wyjeżdżaliśmy z miasta w stronę lasu.
- Rozumiem. Jednak zrób, co ci każe, wtedy zostawi cię w spokoju.
- Powiedz mi, Atrazie, od kiedy zacząłeś dawać mi rady?- Zapytałam mrużąc oczy wypatrując czegoś w łowcy, jednak nic dziwnego nie zobaczyłam. Anioł z białą bródką wzruszył ramionami nie odrywając wzroku od drogi, co nie pozwalało mi spojrzeć mu w twarz, chociaż nie sądziłam, żebym znalazła tam coś ciekawego.
- Rafael powiedział, że jesteś mu potrzebna żywa, więc stwierdziłem, że przyda ci się mała rada, jak postępować z Romanem. Czasami jest… nieobliczalny- Prychnęłam powtarzając sobie w głowie to słowo, ale jednak postanowiłam wysłuchać to, co łowca chciał mi powiedzieć. Miałam wrażenie, że Atraz nieczęsto daje rady innym aniołom. Z drugiej strony, robi to, ponieważ Rafael w dalszym ciągu mnie potrzebuje. Uśmiechnęłam się złośliwie, myśląc, w jaki sposób mogłabym mu się odpłacić za zdradę. Mogłam znieść praktycznie wszystko, ale zdrada była czymś, czego nie zamierzałam tolerować. Jednak wiedziałam również, że jeżeli ktoś daje ci rady, należy ich słuchać, gdyż mogły się przydać.
- Rozumiem- Odparłam z namysłem- Chcesz jeszcze coś przekazać, zanim oddasz mnie Romanowi?
Przez dłuższą chwilę panowała cisza i kiedy już zaczęłam wierzyć, że anioł nie odpowie, usłyszałam jego cichy, łagodny głos, który pomimo tego wydawał się równie pusty i zimny, niczym lodowiec.
- Słuchaj, co mówi. Nie odpowiadaj, dopóki cię nie poprosi o zdanie i pamiętaj, on zawsze musi iść przodem.
- Dlaczego?- Zapytałam nagle, przypominając sobie, jak się denerwował, kiedy szłam tuż obok niego, a nie za nim.
- Pan zawsze idzie z przodu, a niewolnik z tyłu. Tyle powinno ci wystarczyć, nie mam czasu, żeby wszystko tłumaczyć. Rób, co ci każe, nie krytykuj go, nie wywyższaj się, nie zwracaj na siebie uwagi, pilnuj się, ponieważ nawet ściany mają uszy.
- To wszystko?
- Mam wrażenie, że lubisz się kłócić- Wzruszyłam ramionami nie odpowiadając- Nie próbuj tego z Romanem. Jeżeli się zdenerwuje, co zdarza się całkiem często, powiedz mu jakiś komplement, lubi, kiedy prawi się mu komplementy.
- A jeżeli żaden nie zdoła przejść mi przez gardło?- Zapytałam krzywiąc się na myśl, że będę musiała przymilać się do wariata.
- Lepiej, żeby przeszło- Odparł krótko- Jesteśmy już prawie na miejscu.
Od razu skupiłam wzrok na otoczeniu. Jechaliśmy najwyraźniej jakąś starą, zapewne zapomnianą drogą asfaltową, która nie wydawała się być na tyle szeroka, żeby zmieścić dwa samochody jadące obok siebie. No, chyba, że byłyby to bardzo małe samochody.
Wokół nas był las; pomiędzy drzewami czasem mogłam zobaczyć światło odbijające się od zaciekawionych oczu małych mieszkańców tych terenów, jak i dużych. Mimowolnie zadrżałam. To było bardzo prawdopodobne, że ludzie Romana nam się przyglądali. Pewnie ktoś mu właśnie donosi, że Atraz właśnie znalazł mnie, osobę, której podobno szukano przez cały czas, odkąd uciekła. Westchnęłam cicho, obserwując, jak wjeżdżamy na ten sam plac, na którym byłam ze dwa miesiące temu. Opuszczony magazyn praktycznie się nie zmienił, szkło w dalszym ciągu walało się wokoło budynku razem z różnego typu śmieciami, zdawało mi się, że ich trochę przybyło od czasu, kiedy byłam tu ostatnio.
Bez słowa pociągnęłam za klamkę, żeby otworzyć drzwi, jednak nic takiego się nie stało. Zmarszczyłam brwi ponownie próbując, jednak były zamknięte. Spojrzałam w stronę, z której powinien siedzieć Atraz, jednak go tam nie zobaczyłam. Jednocześnie w tej samej chwili usłyszałam, że ktoś mi otwiera drzwi, wypuszczając z pustego już samochodu.
- Założyłeś blokadę na drzwi?- Zapytałam rozbawiona przyglądając się twarzy Atraza, na której nie malowało się nic, prócz pustki. Jak u robota. Jego błękitne oczy były zimne, jednak zobaczyłam niewielki błysk rozświetlający je od środka, który jednak szybko znikł.
- Musiałem się upewnić, że w czasie jazdy nie wyskoczysz z jadącego wozu. Było już kilka takich przypadków- Zatrzasnął lekko drzwi, nie zamykając jednak samochodu, z resztą, nie dziwiłam się zbytnio, ponieważ nikt nie śmiałby ukraść go podczas nieobecności właściciela- Chodź.
Szybko ruszyłam za idącym łowcą, który nie wiedząc, dlaczego pozwolił mi iść za jego plecami. Zaraz przypomniały mi się jego słowa, coś o panach i ich niewolnikach… Czy to, że szłam za kimś czyniło mnie niewolnicą?
Parsknęłam nieelegancko wyśmiewając własne myśli. Otóż nie, nie robiło to ze mnie niewolnicy.
Weszliśmy tym samym wejściem, którym przechodziłam razem z Marcusem, co wywołało kilka wspomnień dotyczących tej osoby, mimowolnie się uśmiechnęłam. Nieważne, że i on mnie zdradził, jego nie dało się nie lubić.
W środku sali również niewiele się zmieniło; wszędzie porozstawiane były stare, drewniane skrzynie, a w oknach, w których nie było szyb zostały zabite deskami. Jedyną różnicą było to, że nigdzie nie było Romana.
- Chodź.
Posłusznie szłam za łowcą, który wysunął swoje czarne skrzydła, doradzając mi, żebym zrobiła to samo i ruszył dalej, po czym zatrzymał się pod jedną niechlujnie ułożoną stertą skrzyń leżącą pod ścianą i lekko ją przesunął w bok ukazując dziurę, w której były schody prowadzące w dół.
Poszłam za Atrazem, który prowadził mnie przez labirynt korytarzy, które były czasem oświetlane małą lampką, które i tak były zbędne, biorąc pod uwagę wyczulony wzrok, jakim były obdarzone Anioły Ciemności.
W miarę, jak zagłębialiśmy się w różne korytarze lampek było coraz więcej, aż w końcu ustąpiły na rzecz gołych żarówek znajdujących się na suficie, które świeciły lekko przytłumionym światłem.
Co mnie zdziwiło, światło nie drażniło aż tak moich oczu, chociaż jak na mój gust i tak świeciły się za mocno.
W końcu, anioł idący przede mną się zatrzymał pod drzwiami zrobionymi z ciemnego drewna ze złotą klamką, różniąca się od innych par, jakie mijaliśmy, które były zrobione z metalu, po czym zapukawszy dwa razy wszedł do środka.
Weszliśmy do pokoju, już mi dobrze znanego, w którym stała osoba odwrócona do nas plecami w rozluźnionej pozie z dłońmi złączonymi z tyłu oglądając obraz w złotej oprawie przedstawiający łąkę pełną kolorowych kwiatów, które zostały przytłumione przez nadchodzące czarne chmury rozjaśnione jedynie światłem pojedynczej błyskawicy. Wszystko przedstawione było tak realistycznie, że przez chwilę nie potrafiłam uwierzyć, że zostało namalowane. A jednak.
Kiedy tylko drzwi się zamknęły usłyszałam prośbę Romana, żebyśmy spoczęli, jednak żadne z nas się nie poruszyło, żeby spełnić prośbę anioła. W końcu chłopak odwrócił się w naszą stronę z wesołym uśmieszkiem kręcącym się wokół jego parszywych, choć ładnych ust, a duże, niebieskie oczy świeciły się, jakby jego marzenie się właśnie spełniło. Ubrany był w fioletową koszulkę, która opinała jego klatkę piersiową jak druga skóra, a na nogach miał czarne rurki ściśle przylegające do nóg.
Starałam się nie krzywić, ale raczej marnie mi to wychodziło. Mężczyzna, a zakłada spodnie, których nawet ja nie śmiałabym się założyć, pomyślałam. Już legginsy nie są aż tak obcisłe!
- Atraz, widzę, że znalazłeś moją zgubę- Powiedział słodkim jak miód głosem, który sprawił, że moje włosy na karku zjeżyły się.
- Wiesz, czego oczekuję w zamian.
- Oczywiście, twoja zapłata jest już gotowa. Możesz przejść do magazynu, tam czeka na ciebie Nathan, którego zadaniem jest zaprowadzenie cię do odpowiedniego pomieszczenia, gdzie odbierzesz swoją nagrodę. A teraz idź już, stęskniłem się za moim dzieckiem- Tutaj spojrzał na mnie obserwując jak na pies piłeczkę trzymaną przez jego pana. Atraz tylko skinął głową, po czym wyszedł zostawiając nas samych.
- Ach, Genevieve, czy wiesz, ile dotąd sprawiłaś mi kłopotów?- Zapytał, po czym nie oczekując, że odpowiem usiadł i zaproponował mi to samo. Nie mając większego wyboru usiadłam na środku ciemnej kanapy- Nawet nie wiesz, ile wstydu się przez ciebie najadłem- Pokręcił głową- Ale to się już nie powtórzy, moja droga, obiecuję.
- Szczerze powiedziawszy, nie wiem ile się wstydu przeze mnie najadłeś i chyba sobie zdajesz sprawę z tego, jak bardzo mnie to obchodzi- Uśmiechnęłam się lekko- Obchodzą mnie jednak inne sprawy- Chłopak uniósł swoje blond brwi w górę i uśmiechnął się „dobrodusznie”.
- Ależ pytaj, z przyjemnością odpowiem!
- Czy to ty spaliłeś mój dom?- Twarz Romano od razu spochmurniała obserwując, jak się spinam w oczekiwaniu na odpowiedź.
- Tak.
- Wszystko jasne- Mruknęłam pod nosem, jednak wiedziałam, że anioł usłyszał każde słowo.
- Musisz mnie zrozumieć, Gene…
- Gin, mów do mnie Gin. Nie lubię swojego imienia.
- A więc Gin- Powiedział nieco rozdrażniony, że mu przerwałam- Musisz mnie zrozumieć, że musiałem  jakoś rozładować swój gniew, kiedy uciekłaś, nad którym nie panowałem- Wytłumaczył z przepraszającym uśmiechem, który był oczywiście fałszywy.
- Mniejsza z tym- Machnęłam lekceważąco dłonią, którą chciałam owinąć wokół gardła Romana, ale jakoś się powstrzymałam- Było, minęło. Czas chyba na kolejne pytanie. A konkretnie, kto ci pozwolił przemieniać mojego przyjaciela?!
Anioł Ciemności spojrzał na mnie zdezorientowany przyglądając się, jak targa mną wściekłość, nad którą nie zdołałam zapanować.
- Przyjaciela? Przecież nie przemieniałem żadnego twojego przyjaciela.
- A Greg? Czy może Gregory, ponieważ widzę, że lubisz zwracać się do innych pełnymi imionami, co z nim? Czy nie zmieniłeś go w Anioła Ciemności?
- Ach, Gregory!- Oczy chłopaka zaświeciły się niezdrowym światłem- On jest twoim przyjacielem?
- Tak.
- Nie wiedziałem, ale tak, zmieniłem go ze względu na jego ogromny potencjał.
- I z tego powodu zamordowałeś jego młodszą siostrę?!- Krzyknęłam ze złością, która stale rosła i rosła grożąc wybuchem. Romano spojrzał na mnie z zaciekawieniem lustrując moją twarz, która zapewne wyrażała teraz wszystko to, co czułam, poczynając od nienawiści do niego. W jego oczach mogłam dostrzec zrozumienie, a później wesoły błysk, który wcale mi się nie spodobał.
- Nie przypominam sobie, żebym zabijał jakieś dziecko w ciągu ostatniej dekady.
- W takim razie, kto zabił małą Cynthię?
- Nie ja- Na jego usta wpełzł złośliwy uśmiech, który sprawił, że po moich plecach przeszedł zimny dreszcz- Ale jeżeli chcesz, możesz poznać zabójcę dziewczynki- Zaskoczenie i niepewność w tamtej chwili sprawiło, że przestałam myśleć. Czy zgodzić się i ujrzeć na własne oczy zabójcę małego dziecka, które kochałam jak własną siostrę? A może odmówić i żyć w tej słodkiej nieświadomości? Wiedziałam jednak, że już jest stanowczo za późno, żeby się nie zgodzić. Gdybym tego nie zrobiła, pewnie widziałabym w każdej napotkanej osobie mordercę, a tego nie chciałam. Ale jak mogłam spojrzeć w oczy komuś tak złemu, kto mógł zabić dziecko? Nie chciałam tego robić, na samą myśl o tym mój żołądek zaciskał się nerwowo, grożąc zwróceniem swojej zawartości.
Skinęłam głową i w dalszym ciągu rozmyślałam, starając się równocześnie uspokoić, żeby nie stracić panowania nad sobą. Zrobiłam to, czego mnie uczył Sabidim; zamknęłam oczy i policzyłam do dziesięciu. Na szczęście pomogło.
Kiedy rozejrzałam się po pokoju, ujrzałam Romana przyglądającego się mnie z wielkim zaciekawieniem, nagle poczułam się nieco zmieszana.
- Co?- Zapytałam marszcząc brwi, kiedy chłopak pokręcił głową i nagle spojrzał w stronę drzwi. Ja również zwróciłam wzrok w tamtą stronę, lecz niczego nie zobaczyłam. Zorientowałam się natomiast, że nie chodziło o wzrok, a słuch. Z daleka mogłam usłyszeć spokojne kroki, zbliżające się w naszą stronę.
- Nadchodzi osoba, która zabiła dziecko- Powiedział blondyn siedzący obok mnie, a na jego twarzy widniał pogodny uśmiech. Kroki ustały tuż pod pomieszczeniem, w którym się znajdowaliśmy- Wejdź, ktoś chce cię zobaczyć.
W pełnej napięcia ciszy drzwi się otworzyły, a do środka wszedł Greg. Z początku chciałam do niego podbiec i go przytulić, ale wtedy przypomniałam sobie słowa Romana, oto morderca małej Cyn, jej własny brat. Wiedziałam, że moja twarz stała się blada jak płótno, a oczy wyglądają jak dwa spodki i nie mogłam na to nic poradzić. Naraz poczułam, jakby coś we mnie umierało, kolejna malutka cząstka mojego serca.
- Jak mogłeś?- Chłopak odwrócił wzrok od Romana i spojrzał w moją stronę pustym wzrokiem. Jedyne, co mnie utwierdziło w przekonaniu, że mnie widział było lekkie rozszerzenie się powiek, ukazujących dziwnie świecące się oczy, które sprawiły, że miałam ochotę uciekać, byle tylko dalej od chłopaka, który był moim przyjacielem. Ale w aniele stojącym tak niedaleko mnie nie było niczego z tego starego, dobrego Grega. Ten był Gregorym, sługą Romana. Nadzieja, która kiełkowała we mnie już od dłuższego czasu nagle zwiędła.




Nie wiem jak wy, ale podoba mi się ten rozdział. :)
I jak wam się podoba morderca Cyn? Nie spodziewaliście się takiego obrotu spraw, prawda? :D
Nareszcie wszystko ruszyło do przodu!
Pozdrawiam serdecznie i zachęcam wszystkich do wyrażania swoich opinii oraz głosowania na bloga.
Reia :)

28 komentarzy:

  1. Wspaniały blog *O* :))

    OdpowiedzUsuń
  2. Ahhh :3 Normalni cie kocham i nienawdze jednoczesnie jak mogla nie dodawac tak dlugo rozdzialu normalnie rozpaczalam :'( :-D Rozdzial swietny :-D strasznie mnie zaskoczyl morderca stawialam na Rafaela :-D I wogule co Raf sobie mysli tak oddajac Gin temu parszywkow ?? Nie moge sie doczekac dalszych czesci :-D Kocham cie i twojego opka :-D


    Pozdrawiam Clary

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zgadzam się, jak on mógł tak po prostu zabić siostrę i być sługą Romana? :'(
      Życzę dużo weny i pozdrawiam ;*

      Usuń
    2. Bo mój pająk uciekł. Normalnie nie mogłam go złapać, a bez niego nie ma mowy o pisaniu :) A jak już go znalazłam, to on z kolei nie chciał skończyć. Miał być koniec, kiedy Atraz zostawił Gin z Romanem, a wyszło na to, że koniec przyszedł razem z mordercą Cyn. :D
      Rafael nie miał powodu do zabicia siostry Grega.
      A w odpowiedzi na Twoje pytanie Lifeisbrutal, odpowiedź znajduje się w Twoim nicku :)
      Dziękuję, przyda się ;D

      Usuń
  3. Anonimowy08:02

    mi tez bardzo sie podobal rozdzial czuje niedosyt tak wciąga mnie to opowiadanie a tak dlugo czekam na nastepne rozdzialy ale bardzo ciekawie opowiadasz

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Już zabieram się za pisanie! Tydzień minął jak ręką odjął i trzeba się za to w końcu zabrać, prawda? Na następny tydzień już powinien być, jednak nie jestem tego pewna. Ale postaram się :D

      Usuń
  4. omg :D :******* rozdzial zajebisty :D mam pytannko co ile dodajesz rozdzilay ?
    PS zyczeeeeeeeeeee weny :***

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Było co tydzień, ale zaczęłam nie nadążać, więc staram się tak co dwa tygodnie. :D
      Dziękuję :)

      Usuń
  5. Zajebisty ! *.*
    Zakochałam się w nim ♥
    Tak długo czekałam na rozdział aż w końcu JEST ! ♥

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiem, wiem, ale zrobiłam go troszeczkę dłuższego :D Napisałam aż stronę więcej, niż zwykle :)

      Usuń
  6. Nie jestem w stanie skupić się na niczym innym.
    To
    nie
    może
    być
    prawda.
    CO SIĘ STAŁO Z GREGIEM?!
    Świetnie Pająsiu. Po prostu świetny rozdział
    Przepraszam za długość komentarza.
    Weny.
    I...
    Czemu ja tak chorobliwie wierzę Romano?
    I czasu.
    Kraken

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dowiesz się w następnych rozdziałach, gdzieś powinno być tam wyjaśnienie. ;D

      Usuń
  7. A ja akurat podejrzewałam Grega :D Ale dopiero w tym rozdziale. Świetny rozdział, na serio udał Ci się :D Życzę weny i dużo wolnego czasu! Pozdrowienia :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ach, ale mnie przestraszyłaś! Już myślałam, że czymś się zdradziłam! :D Dzięki, wolny czas... Jak skończę jedną pracę to powinno się trochę znaleźć. ;)

      Usuń
  8. Anonimowy16:58

    boski rozdział! ;)
    czekam na następny i weny życzę. ;3

    OdpowiedzUsuń
  9. cudo!
    długo się czekało ale jak widać opłacało się!
    jesteś genialna dziewczyno, niech ci nigdy nie przyjdzie na myśl konczenie z pisaniem...! ;)
    czekając na kolejny okaz twojej twórczości życzę ci weny i pozdrawiam *-* .

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszę się, że spodobał Ci się rozdział :D Co do kończenia z pisaniem- jak będzie tak będzie ;)

      Usuń
  10. Anonimowy18:52

    Super opowiadanie. Wciąga na maksa. Tylko strasznie długo trzeba czekać na następne rozdziały.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiem, że trzeba, ale nic na to nie mogę poradzić. Albo nie mam czasu na pisanie, albo nie mam weny. :c

      Usuń
  11. to jest świetne dawno takiego opowiadania nie czytałem lepsze od nie jednej książki

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszę się, że Tobie się podoba. :D

      Usuń
  12. Anonimowy20:19

    bardzo fajne opowiadanko ale kiedy następny rozdział będzię bo już mi brakuje cierpliwości i co z tymi dobrymi aniołami wystawili ja i znikli?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję, pracuję nad tym, żeby pojawił się jeszcze pod koniec tego tygodnia, świetnie Cię rozumiem, jednak nic na to nie poradzę, nie mam już takiej laby w szkole, jaką miałam. :D

      Usuń
  13. Anonimowy23:10

    masz niesamowitą wyobrażnie ja bym nie umiała napisac takiego opowiadania żeby wciagło czytelników bardziej niz niejedna książka a duzo czytam i jestem wybredna...a twoja historia trafiła w moj gust troche mi brakuje wątku miłosnego i jakiegoś romansu w tle

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie martw sie, wlanie do tego zmierzam, ale bardzo powoli. Jednak moesz by tego pewna, ze pojawi sie taki watek :)

      Usuń
  14. Anonimowy17:10

    Witam,
    wspaniały rozdział.... Gin nawet nie próbowała uciec... caly czas zastanawiałam się kto zabił Cynthie, ale tego to ja się wcale, a wcale nie spodziewałam....
    Dużo weny życzę Tobie...
    Pozdrawiam serdecznie Basia

    OdpowiedzUsuń